Deniz; üzerinde sandalla kürek çektiğimiz, balık tuttuğumuz, geceleri mehtapta yakamozları seyrettiğimiz, sür'at tekneleri ile yarış yaptığımız, teknemizin sintinesini boşalttığımız bir su birikintisi değildir…
Deniz; dünyamızı var kılan; yaşamı başlatıp insanoğlunun mavi gezegende çoğalmasına neden olan, ona hayat veren, dalgalarına tutunup büyüdüğümüz, buz tuttuğunda üstünde yürüdüğümüz, saçları köpük köpük ıslanan, dudakları tuzlanan, narin boynunu sudan çıkarıp süzülen, sevginize ve aşka muhtaç güzel ve alımlı bir kadındır.
Deniz, doğurgandır, doyurandır, koruyandır, sevgisini şiirlerde, şarkılarda, türkülerde duyurandır.
Kısacası deniz; hayatın kendisidir. Mutluluk kaynağıdır. Görenler, bilenler, duyanlar, dokunanlar için canlıdır, sığınaktır.
Deniz; dostunu da bilir. Düşmanını da…
***
Kirlettiğimiz, kanına girdiğimiz, kuruttuğumuz, canlı yaşamına olanak vermediğimiz, kendimizden başkasına hayat hakkı tanımadığımız, sözde çok sevip kucakladığımız bu koca su, sadık bir ana gibi bizi sarmalamaya devam ediyor.
Ne yazık ki, kendini insan zanneden bir takım varlıklar; denizin kenarına bile gelmeden onu zehirlemeye, uzakta da olsalar kirletmeye, yaptıklarını görmemezlikten gelmeye devam ediyorlar. Karacabey’den dökülen Koca su örneğinde olduğu gibi, pek çok güzel çay ve dere insanoğlunun doğal olmayan çöpünü, kimyasalını, boyasını, lağımını nasıl Marmara’ya taşıyorsa, bu koca gölün etrafındaki pek çok sanayi tesisi ve şehirde benzeri yollar ile kıyılarını, göllerini, deniz kızın güzelliklerini yok etmeye devam ediyorlar.
Ama bilmiyorlar ki, bir gün bu güzelliğini öve öve bitiremediğimiz güzel kızı bir zaman cadısına çeviriyoruz.
Çok değil, 28 yıl sonra denizlerimizde balıkların pek çok türü ölmüş, yerini naylon atıklar almış olacak.
Her şeyde olduğu gibi –nasıl ormanlıklar, tarım alanları, çayırlar, meralar- medeniyet adına kurulan fabrikalara, kimya tesislerine, elektrik santrallarına kurban edildi ise denizlerimizde birer ölü deniz olacaklar. Kendi bünyelerinde üretecekleri kimyasallar ile insanlara zarar verecekler.
***
Bir zamanlar İznik Gölü’nde yaptığımız yarışlarda çamçağımızı daldırır, gölün suyunu içerdik. Hafif sodalı su, çeşitli illerden gelen teknelerin yelkenlerini temizler, gerçek beyazı ortaya çıkarırdı. Sabah uyandığımız kıyılar gül kokar, kuş sesleri odamızın içine kadar gelir, yaşamın bir başka boyutunu keşfederdik.
Cenevre ve Luzern kıyılarından farksız olan bu cennet kıyılarda dümen tutarken boyu bir metreyi aşan yayın balıkları bizimle yarışır, kerevitler yolunu şaşırır, sazan balıkları önümüze çıkardı.
Heyhat. Şimdi bütün bunların hepsi birer hayal oldu. Anılarımıza, rüyalarımıza ortaklık ediyorlar.
İnsanoğlunun para hırsı ile, siyasetçilerin ikbal hırsı birleşince hiç de güzel şeyler olmadığını, cennet kıyıların nasıl yok olduğunu, çocuk ve gençleri su ile buluşturan, denizle dost kılan, sevginin ve öz disiplinin birlikte geliştiği, güzel anıların inşa edildiği yelken kulüplerinin birer birer nasıl yok olduğunu gördük.
Her şeyin belden aşağı düşünüldüğü bu günlere nasıl geldiğimizi, her şeyin nasıl böylesine yozlaştığını anlamakta güçlük çekenlerdenim.
Bugün aramızda olmayan, denizleri sevdirmek ve örnek olmak için kendisinden sonra gelenlere hizmet eden, emek sarf eden, meşakkatli bir uğraşın temsilcileri olan pek çok arkadaşımın uzaklardaki dalgalarla mücadele ederek yelken açtığını, rengarenk çiçeklerle süslü kıyılara dümen kırdıklarını, kayalıklardan gelen sirenlerin sesleri ile buluşmuş, mutlu bir evrende yaşadıklarını düşünüyorum. En büyük tesellim, bir gün onlarla buluşup, eskiden olduğu gibi yelken basacağımıza, denizin kolonyası ile serinleyeceğime olan inancımdır.
Biliyorum ki, her dalgada bir denizci gençleri selamlamakta, sudaki izlerini takip edenleri korumaktadır.
Unutmayın. Deniz Hayattır… Hayatın kendisidir… Ondan uzak durmayın…
Selam olsun denizleri düşünenlere, koruyanlara ve deniz üstünde olmak için mücadele edenlere…
Selam olsun…
Benzer Yazılar
Bu yazıya benzer içerik bulunamadı.
