Sıvasız Evlerin Çocukları

Onlar da çocuktu, bütün çocuklar gibi

kaygıları vardı,

sevinçleri vardı,

Onlar da

akşamın geç vakitlerinde

saklanır,

saklambaç oynarlardı.

Hanımın arada hediye ettiği cicili bicili elbiseleri yok değildi,

Onlar da kendileri düşse bile

yine de göz yaşı döküp ağlarlardı.

Gecekondularda

yaşarlardı.

Pencereleri, kapıları toplama,

duvarları sıvasız,

Arsası iki b’den

çıkma,

evin içi şallum şullum kireçlenmiş,

boyasız.

Onların da bir çift elleri vardı,

nasırlanmaya başlayan

Ve ayakları.

Omuzunda ayakkabı boya sandığı,

sokakları arşınlayan.

Yürekleri vardı.

Elbet,

sevecek

kadar sevecen

ve korkmayacak

kadar korkusuz.

Askerliği

bedelsiz yaparlardı

sıvasız evlerin çocukları

ve seve seve ölürlerdi.

Öl deyince vatan…

Ali Soysal