Teknede Yaşayanlar ''Ayben & Atilla Yüksel''

Atilla neredeyse 21 senelik arkadaşım. Motosiklet zamanlarında tanıdığımız ve birlikte düzenli olarak kamplara gittiğimiz bir erkek motorcu grubunun ortak üyesiyiz. Tabii artık motor falan yok ikimizde de ama olsun, arkadaşlık aynen devam. Whatsapp grubumuzda günde 100 mesajdan aşağı mesajlaşmazdık ama yaşlandık mı ne, bazı günleri mesajsız bile geçiyoruz artık.

Hazır teknede yaşayanlar ile ilgili yazılar yazmaya başlamışken bir anda aklıma Atilla ve Ayben geldi. Yaklaşık 8 senedir teknede yaşıyorlar. Kara ile aileler dışında, hiçbir bağları kalmamış. Whatsapptan iletişime geçip görüşmek için randevulaştık. An itibarı ile 6 aydır Rio Dulce’delermiş. “Ora da nere?” derseniz, bir zahmet google’dan bakınız. Ben baktım, dudağım uçukladı. Guatemala’nın Atlantik kıyısında bir göldeler efendim, evet yanlış okumadınız, Rio Dulce nehrinden girip göldeki marinaya yerleşmişler ve 4 seneden sonra ilk defa da karaya çıkmışlar. Biz de görüntülü sohbetimizi onlar marinanın kafesindeyken yaptık, arada 9 saat de fark var.

Rio Dulce Guatemala

Şimdi hikayeye sonundan başladık gibi olmasın, görüşmeyi nereden yaptık diye söyledim, yoksa hikaye aslında epey uzun.

Atilla Kaptan çocukluktan denizci. Deniz kenarında, denizle iç içe büyümüş. Teknede yaşamak, çocukluktan beri hayaliymiş. İlk adımını deniz lisesine girerek atmış. Ardından iki sene de Deniz Harp Okulu’na devam ettikten sonra ODTÜ Endüstri Mühendisliğine geçip oradan da mezun olmuş. Çalışma hayatı boyunca üretimde çalışmış. Hiç teknesi olmamış. Deniz Harp Okulu’nda almış yelkenin zehrini, ondan sonra da kâh turlarda, kâh tekne kiralayarak bu zevkini sürdürmüş. Yelken Dünyası ve Yachting World dergilerine abone olup devamlı okumuş, bilgisini görgüsünü arttırmış. İkinci kaptan Ayben de doktor. O da denizi bir çoğu gibi kıyıdan kıyıdan yaşamış. Kâh tatillerde kâh hafta sonlarında deniz ile kavuşmuş. Öyle teknede yaşamak falan sanırım pek aklında yokmuş o zamanlar.

Master Kabin

Stresli iş ve şehir yaşamı Atilla’yı bezdirdikçe iyiden iyiye aklına koymuş teknede yaşamayı. Bunun için hem mali hem de psikolojik olarak hazırlanmış ve yaklaşık 11 sene önce 10 yıldır çalıştığı iş yerinden ayrılmış. Lakin, yeni kurulan bir fabrikayı sıfırdan kurup çalıştırma teklifi gelince onu da geri çevirmeyip, bir 3 sene daha çalışmış. Tabii hem mali hem de psikolojik olarak daha iyi hazırlanmış.

2015 Şubatında kesin kararını verip işten ayrılmış ve teknesini aramaya başlamış. 3 ay sonra Bodrum’da karada duran Benettau Oceanis Clipper 473 teknesini satın almış. “Aslında 37 - 38 fit gibi bir tekne arıyorduk ama bütçemize göre böyle bir tekne bulamadığımız için bunu aldık.” diyor. Bu arada, o zaman çiftimiz henüz 3 yıllık evliler.

Şimdi burada bir nefes alıp Yüksellerin teknede yaşam felsefesinden biraz bahsedelim. Aslında amaçları çok basit; denizde olmak, yelken yapmak ve mümkün olan en ekonomik, en ucuz şekilde yaşamak. Yıllar önce yola çıkarlarken sanki dünya turu atacaklarmış gibi kalmış benim aklımda ama yok, olay öyle değilmiş. Dünya turu atmak gibi bir dertleri yok. Yapmak istedikleri şey dünyanın neresinde olursa olsun, minimal bir tekne yaşamı sürmek ve bunu da en ucuza getirmek.

Dönelim teknemiz P’ati’ye. Bodrum'da iki ay kadar teknenin eksiklerini gideriyorlar, bu arada da evlerini boşaltıp tekneye taşınıyorlar. Ne giysiler, ne ayakkabılar, telefonlar, kameralar, bilgisayarlar götürmüşler teknelerine. Mikrodalga fırınlarını, 82 cm televizyonlarını bile almışlar. Motosiklet kıyafetleri, kaskları neler neler. ‘’Yiyecek, içecek, giysiler ve ıvır zıvırla tekneye ekstradan 5 ton bindirdik.” diyor Atilla. Daha sonra bunların neredeyse tamamını dağıtıp hediye etmişler. Uzun süre kullanılmayan ayakkabılar tekne ortamında çürümüş gitmiş, atmışlar. Parmak arası tokyo fazlasıyla görmüş işlerini. Bütün kalın giysiler, battaniyeler hep dağıtılmış. Elektronik eşyaların nerdeyse hepsi nemden, sudan, ansızın kafadan yedikleri bir dalgadan hep heder olup gitmiş. Şimdi iki cep telefonu bir de tablet - ki televizyon da artık o oluyor - ile yetinir olmuşlar.

Bir damla huzur

Tekne iki ay Bodrum’da bakımdan geçtikten sonra Sığacık’a yelken açmışlar. Tekneye alışma evresi böylece başlamış. 5 ay kadar Teos marinada kalmışlar. Ayben de o arada çalışıp turizm hekimliği yapmış. Sonra oradan çıkıp kıyıdan kıyıdan, teknenin tadına vara vara Alanya’ya gitmişler. Maksat, oradan kışı geçirmek üzere Kıbrıs Karpaz Yarımadası’na  gitmek.

Denizde çok fazla zaman planı yapmamayı, bir yerlere yetişmeye çalışmamayı Alanya’dan Karpaz’a geçerken ilk yakalandıkları fırtına ile öğrenmişler. “Bu işin şakası yok.” diyor Atilla Kaptan ve ilave ediyor “Daima havayı kollayacaksın, öyle şu gün şurada olacağım diye uğraşmayacaksın, bu işin şakası yok!”

Biraz deniz biraz uyku

Çiftimiz kışı Karpaz’da geçiriyor ve doktorumuz gene çalışıyor. Hedef 2016’da yola çıkmak, dünya denizlerine açılmak. Karpaz’dan Alanya’ya geri dönüp orada gene bir kara bakımı yapıyorlar. Daha sonra çıkış işlemleri için Marmaris’e geçiyorlar derken bir gulet kafadan teknelerine çarpıyor ve hasar veriyor. 15 - 20 gün tekneyi yaptırmak için kalıyorlar, moraller de bozluyor tabii ve o zaman için gitmekten vazgeçip kışı Marmaris’te geçiriyorlar. Ayben de gene bu arada çalışıp Marmaris’teki deniz üssünde işyeri hekimliği yapıyor.

Aslında bir yerde de iyi olmuş o sene yola çıkmamak, yeni listeler yapmışlar ve yol için daha iyi hazırlanmışlar. Örneğin armanın çelik halatlarını yenilemişler. Zaten yapılması gereken bir işi yola çıkmadan Türkiye’de tamamlamışlar böylece. Teknelerine bir su yapıcı ve rüzgar dümeni almışlar. Tekne  “daha bir hazır” olmuş.

Yazı: Fatih Şenyüz / Yelkencinin Gazetesi Muhabiri

Fotoğraflar: Ayben Yüksel - Atilla Yüksel

Yayına Hazırlayan: Doruk Ajans / Yelkencinin Gazetesi Kuruluşudur.

DEVAM EDECEK...