Veda

Sessizce çekilirken bir gölge içimden,

arkamda unuttuğum adımlar ağrıyor.

Bir zamanlar gülüşlerle ördüğüm günler,

şimdi bir mendil gibi düşüyor avuçlarımdan.

Elimi uzatsam tutacak gibi,

ama dokunduğum her şey

geçmişin buğusuna karışıyor.

Bir veda,

yalnızca gitmek değildir aslında.

Kalırken bile eksilmek bazen,

silinmektir bir bakışın içinde.

Bir sesin yankısı gibi dolanır içimde,

adı konmamış kayıpların hüznüyle.

Bir hatıradır bazen,

kapı eşiğinde unutulmuş bir çift ayakkabı.

Bir fincanın kulpunda bekleyen

ve artık içilmeyecek bir kahvenin sessizliği.

Aynalarda yüzüme çarpan,

ama artık bana ait olmayan bir zaman.

Geceler vedalarda çoğalır,

her biri bir başka ayrılığın acısıdır.

Uykuya yatmadan önce yoklanan isimler

birer birer küser dudağımdan.

Kalbimin arka bahçesinde

kuruyan çiçekler gibi

adı anılmamış acılar büyür.

Veda…

ne çok yüzü var insanın kalbinde.

Bir anı, bir alışkanlık,

bir kelime, bir nefes, bir iz…

Hepsini tek tek toplarken içime,

aslında kendimden ayrılıyorum sessizce.

Bir eşyaya sinmiş koku gibi kalır bazen

gidene dair her şey,

silinebilir mi insan bir koltuk kenarından

ya da boş kalan bir yastığın kıvrımından?

Sözsüz bir ağıttır bu,

her gece aynı yıldızın altında

farklı bir eksiklikle uyanmak gibi.

Kırık saatler susar duvarlarda,

ve ben,

hiç başlamamış bir sabaha veda ederim her uykumda.

Zaman da susar bazen,

akmaz, sadece bekler…

Bir anın içine sıkışır insan,

gideceğini bile bile durur,

çünkü bazı gidişlerin geri dönüşü

yalnızca anılarda mümkündür.

Kalanlarla yetinmeyi öğrenmek,

gitmiş olanla konuşmayı bırakmamaktır bazen.

Bir gülüşü bellekte tutmak,

bir kokuyu zamansız özlemek…

İnsan bazen en çok,

bir daha asla olmayacak olana tutunur.

Veda,

bir iç çekişin en derin yerinde başlar.

Gözyaşıyla değil,

söylenmemiş cümlelerle ağlar insan.

Ve bazen sadece susarak,

bütün dünyaya el sallar içinden.

Ve bilir ki,

her veda biraz eksiltir insanı;

bir defterin son sayfasında kalan

yazılmamış bir mısra gibi.

Suya İmza

Ömer Faruk Ertem