Yalnızlığın rengi desem, eminim hepinizin aklına siyah gelir. Çünkü kafamızda koyu renklere bürünmüş, karanlık bir duygudur yalnızlık. Oysa yalnızlığın rengi, nasıl yaşadığımıza göre değişir. Tercih ya da mecburiyet yalnızlığını, ayırt etmek gerekir. Bazen, kalabalıklar içinde de kendini yalnız hissedebilir insan. Büyük kentlerde pek çok insanın maruz kaldığı bir yalnızlıktır bu. Tercih edilmeyen ama mecburen yaşanılan, hatta çoğu zaman farkına bile varılmayan bir duygu. Yüreğini açacak kadar güveneceğin kimse yoksa yanında, bunun adı yalnızlıktır işte. Hem de en zifirisinden… Ama ben size mavi yalnızlıktan bahsetmek istiyorum. Kalabalık yalnızlığında kaybettiğin kendine yeniden kavuşma yeri. Huzura açılan bir kapı gibidir orası. Hepimizin küçükken okuduğu bir balıkçı masalı vardır. Bilge balıkçı mavi yalnızlığı temsil eder işte. Görmüş geçirmiş özünü keşfetmiş ve dinginleşmiş bir ruhu. Belki de pek çoğumuzun kafasında olan, günün birinde Ege’ye yerleşme fikri bile bu özü bulma isteyişimizdir. Metropollerden kaçan kim bilir kaç kişi sığınmıştır denizin mavi kucağına. Kifayetsiz, samimiyetsiz cümleler duymaktansa, sessizlikte kendini yeniden keşfetmeyi tercih etmiştir. Kimi için son durak, kimi içinse geçici bir sığınak olmuştur mavi yalnızlık..Ama illa onarmıştır en ağır yaraları bile.Cevap aradığın soruların en doğru adresidir.Çünkü kendi aksindir baktığında o suda gördüğün.Gönüllü olarak seçtiğin mavi yalnızlığın ustalaşma yerindir.
Eren İnce Çiftçi
Benzer Yazılar
Bu yazıya benzer içerik bulunamadı.
