Tüm hayat dilimleri ve tüm zamanlar bir tek şeyi işaret ediyordu, mutluluk dünyanın en ucuz şeyi. Hiç masraf yapmadan sahip olunabilecek tek şeyi...
Kıt kanaat geçinen insanların o basit ve sade mutluluklarına, huzurlarına hep hayran kalmışımdır. O kadar basit ve sade hayatları vardır. Ama mutluluklarını gözlerinden okuyabilirsiniz. Evlerine gelen bir misafire yaklaşımlarından, ellerindekini sunuşlarından, teklifsizliklerinden sanki kırk yıldır tanıyorlarmış gibi ailelerine kabullenişlerinden. Ve görüyorsunuz zaten kalplerinden gelen iyi titreşimleri...
Sonra o sokağı artık neredeyse onunla bağdaştırdığım, hayatın tüm zorluklarını göğüslemiş, başını dayayacak bir göğüs olmadan yaşam savaşını tek başına vermiş olan Hicran teyzem. Kalbindekini de evindekileri de sunmaktan hiç gocunmayan Hicran teyzem...
Her ne kadar maddi koşulları yetersiz olsa da kıt kanaat geçinseler de mutluluk saçan insanlar. Kendi zor durumlarına rağmen, hayatın çetrefilli yollarına, doyumsuz zevklerine dalmadan ve sevdi mi tam seven güzel insanlar...
Cüzdanlarıyla değil vicdanlarıyla seven insanlar.
Bir de cüzdanlarıyla sevenler var. Paranız olduğunu bildikleri, kendilerine merhem olacağını sandıkları parayı bir şekilde alıncaya kadar yanınızda olanlar ya da paranız bitinceye kadar sizinle olanlar. Ya da sahip oldukları bir çuval parayla insanları kullanacağını sanan hatta kullanan ve işleri bitince kaldırıp bir tarafa atanlar...
Böylelerinin adını bile anmayı onları önemsemek olarak gördüğümden sadece bazı ibretlik özelliklerini yazacağım.
Bunların cinsiyeti yok. Hepsi birbirine benziyor. Çıkarları neyi gerektiriyorsa orada ve onu yaparken hatta büyük bir inançla konuşurken görürsünüz bu tipleri. Kendileriyle övünürler. İnsanlıklarını çaktırmadan göklere çıkarırlar...
Ve sanırlar ki; onlar yüce ve kıymetliler. Ve kelimeleri de onları daha yüceltiyor.
Ancak bir gerçek var. Kandırdıkları sadece kendileri. Eğer etraflarındaki insanlar onlara seslerini çıkarmıyorlarsa bu iki sebeptendir. Bir kendi canlarını sıkmak istemediklerinden ikincisi ise iyi insan olduklarındandır.
Ama bu tipler karşılarındaki nezaketini sürdürdükçe kandırdıklarını zannedip içlerinden gülseler de etraflarına yaydıkları negatif enerji gerçeği gösterir.
Kimseleri yoktur, korkunç bir yalnızlık içindedirler. Sevgiye inanılmaz açtırlar. Küçücük bir çocuğunkinden bile daha fazla. Bu yüzden dikkat edin çocukları sevmezler. Hayvanları sevmezler, doğayı sevmezler. Ve aslında özünde hayatı sevmezler. Dünyaya gelmiş olduklarından dolayı dünya da borçludur onlara.
Ne rastlantıdır ki, doğa da onları sevmez. Etraflarında hiç yeşillik, sevgiyle ayaklarına dolanan hayvanlar, coşkuyla onlara doğru koşan çocuklar, dostlar göremezsiniz.
Bir merhaba diyenleri çıkmaz.
Ve daha da ilginci böyleleri hiçbir zaman mutluyum diyemezler. Hep bir dertleri vardır. Ya çalışan bulamazlar ya hastadırlar ya da borçlu...
Yazar Hakkında
Benzer Yazılar
Bu yazıya benzer içerik bulunamadı.
